Այս պատմվածքը մի մարդու մասին է ով կորցնում է իր ուղտը: Երբ նա նկատում է ուղտի կորուստը նա նույն վարկիանին գնում է գյուղում ման գալու ուղտին:Երբ նա գյուղ է մտնում տեսնում է մի պառավի ով իր աքլորին էր կորցրել:Նա հարձնում է այդ պառավից թե նա տեսել է իր ուղտին, իսկ պառավը ջղայն տոնով ասում է.
-Այ տղա ես քո ուղտի ժամանակը չունեմ:Ես իմ աքլորին եմ կորձրել:
Հետո նա գյուղի վերջում մի մարդու է տեսնում ով իր ասեղն էր կորցրել:Ահմեդը հարձնում է իր ուղտի մասին իսկ նա ասում է.
-Այ մարդ ես իմ ասեղն եմ կորցրել քո ուղտը ինչիս է պետք քո ուղտը:
Հետո նա քնում է իսկ նրա երազում իր մայրիկը իրեն ասում է, որ այն իրերը ինչ այն մարդիկ կորցրել էին այնքան արժեն իրենց համար որքան քո ուղտը քեզ համար:
Այդ ամենից հետո Ահմեդը գնում է օգնում այդ մարդկանց իսկ հետո գտնում է իր ուղտին:
-Այ տղա ես քո ուղտի ժամանակը չունեմ:Ես իմ աքլորին եմ կորձրել:
Հետո նա գյուղի վերջում մի մարդու է տեսնում ով իր ասեղն էր կորցրել:Ահմեդը հարձնում է իր ուղտի մասին իսկ նա ասում է.
-Այ մարդ ես իմ ասեղն եմ կորցրել քո ուղտը ինչիս է պետք քո ուղտը:
Հետո նա քնում է իսկ նրա երազում իր մայրիկը իրեն ասում է, որ այն իրերը ինչ այն մարդիկ կորցրել էին այնքան արժեն իրենց համար որքան քո ուղտը քեզ համար:
Այդ ամենից հետո Ահմեդը գնում է օգնում այդ մարդկանց իսկ հետո գտնում է իր ուղտին:
Комментариев нет:
Отправить комментарий