Ուր որ նայում եմ, քարե բարձունք է,
Քարե արցունք է, քարե ժպիտ,
Քարե սարսուռ, է ու քարե սունկ է,
Քարե ծաղկունքի քնքշանք է բիրտ։
Քարերի վրա քարե վագրեր են,
Ուր-որ է պիտի պատռեն իրար։
Քարե երգեր են, քարե վանքեր են,
Քարե հավքեր են քիվերն ի վար։
Քարե մրրիկ է ու քարե բուք է,
Քարե բողոք է ու քարե բերդ,
Քարե շեփոր է, քարե թմբուկ է,
Քարե թափոր է, քարերի երթ…
Քարե ընդվզում, քարե տանջանք է,
Քարե ավար է, առևանգում…
Քարե զարմանք է ու զարհուրանք է,
Քարե թռիչք է, քարե անկում։
Քարե ամպրոպ է ու ծիածան է,
Քարե լծկան է ու քարե մաճ.
Քարե մագաղաթ, քարե մատյան է,
Քարե խորհուրդ է ու քարե խաչ։
Մեր բաժին աստված, քո սիրտն էլ քար էր,
Որ մեզ քարերը տվիր նվեր,
Բայց քո կյանքը կարճ, մերը երկար էր,
Ու երկարում է քարերն ի վեր։
Վերլուծություն
Ուր որ նայում եմ բանաստեղծությունը Հայաստան աշխարհի պատկերն է: Քարերի երկիր է Հայաստանը, և քարի պես ամուր ու պինդ է այդ ժողովուրդը: Բանաստեղծությունում գրողը նշում է, որ ամեն ուր քար է և ամեն ինչ քարից է անգամ Աստծո սիրտն է քար:Սակայն գրողը չի դժգոհում, վստահ է, որ մեր կյանքն էլ պիտի երկար քարերն ի վեր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий